10. Dom

Siedziba Wyrzutków

Hao był trochę zaskoczony tak szybką reakcją szamanów. Jasne, wiedział, że nie pozwolą ot tak wymordować całej ludzkości i wielu spośród siebie a działania Wyrzutków nie znajdą poparcia. Spodziewał się jednak, że zorganizowanie się zajmie im więcej czasu, zwłaszcza, że grupa jego braciszka jest rozbita, a poza nimi nie widział żadnego potencjalnego zagrożenia. Widać trochę nie docenił innych szamanów, ale nie zamierzał się tym przejmować. W końcu atak na siedzibę Wyrzutków to problem Wyrzutków. On tylko zabiera brata, bo chyba jednak nie będzie tu dość dobrze pilnowany i wraca do obozu.

- Poradzicie sobie jak sądzę? - zapytał.

- To tylko słabi szamani. Wielu z nich nawet nie dostało się do Dobie, więc zaraz ujrzą światło lub pochłonie ich ciemność.

- Dobrze. Zabiorę Yoh, nie musi być tak kuszony, by nawiązać z kimś kontakt i uciec.

Nie czekał już na odpowiedź Wyrzutków, którzy dołączyli do walki. Tylko Jeanne wciąż stała na schodach obserwując bitwę. Hao zauważył, że jest jej przykro - nie chciała, by szamani ginęli nie doświadczywszy łaski.

- Braciszku, zabieramy się stąd - powiedział wchodząc do pokoju Yoh.

- Czyżby jakieś problemy? Coś jakby plan się nie powiódł?

- Bez przesady, to tylko grupa nie rozumiejących i zbyt słabych, by mogli przetrwać w moim Królestwie. Zbieraj się! Gdzie masz broń?

- Nie mam i nigdzie się nie wybieram.

- Jak nie masz? - Hao aż drgnął ze zdziwienia. - Przecież miecz... Gdzie Amidamaru?

- Miecz został w Tokio, Amidamaru też. Nie widziałem go od tamtej pory. Trochę smutno, że mnie nie szukał, ale w sumie tak jest lepiej.

- Świetnie, znajdziemy ci bardziej sensownego ducha. Kiedyś.

Widząc, że Yoh nie zamierza się ruszyć z łóżka Hao postanowił sam do niego podejść i się teleportować. Na miejscu wprawdzie czeka jego braciszka nieprzyjemne lądowanie na ziemi, ale może to go nauczy słuchać starszych...
Nie mógł powstrzymać złośliwego uśmieszku.

Pociąg na trasie Tokio - Izumo

Jednostajny stukot kół pociągu zawsze usypiał Mantę, ale teraz nawet on nie pomagał. Oyamada martwił się i nic dziwnego, w ciągu ostatnich paru dni tyle się wydarzyło. Zniknięcie Yoh i wieść, że jest przetrzymywany przez X-Laws była przerażająca. Martwił się, co ci wariaci zrobią z jego przyjacielem, tym bardziej, że nie mógł zapomnieć przeżyć związanych z Bramą Babilonu. Jeżeli coś takiego zrobią jeszcze raz to będzie to chyba najokropniejsza...

Nie, to nie będzie najokropniejsze, co zrobili, pomyślał patrząc na śpiącego Horo. W końcu wymordowali całą wioskę i pewnie jeszcze wiele innych wymordują, jeśli nikt ich nie powstrzyma. Póki co nawet Renowi nie przyszło do głowy by atakować. Tao też martwił się o Yoh i nie chciał ryzykować, że Wyrzutki go zabiją. Tym bardziej, że nie wiadomo, co z Amidamaru, który również gdzieś zniknął. Mieli nadzieję, że jest z Yoh, w końcu szaman zabrał ze sobą broń, ale pewności nie było.

Horo był kolejnym powodem do zmartwienia Manty. Wyglądał jak własny cień. Zmęczony, obolały i zmartwiony. Nic dziwnego, stracił całą rodzinę, przyjaciół, znajomych... Nie wiadomo, co dalej zrobi i gdzie się podzieje. Tao z pewnością mu pomoże, oni wszyscy mu pomogą, ale nikt nie zwróci szamanowi rodziny. 

Komórka Manty zadzwoniła. Na wyświetlaczu pojawił się komunikat Tata. Oyamada westchnął i odrzucił połączenie. Wiedział, że ojciec będzie się martwił, ale jak wyjaśnić mu, że musi pojechać do domu przyjaciela, którego tam nie ma, by go ocalić? Jego ojciec i tak był już wściekły i wiedział za dużo. Manta zastanawiał się, czy jeszcze kiedyś zobaczy dom, skoro teraz z niego ucieka a świat najwyraźniej postanowił się skończyć.
I pomyśleć, że na dodatek gdzieś tam pewnie kryje się jeszcze Hao Asakura, który nawet nie zaczął realizować swojego wariackiego polanu.

Obóz Hao

Zderzenie z ziemią wyrwało jęk z ust Yoh. Nie spodziewał się tego, podobnie jak zastąpienia widoku białego sufitu czystym wieczornym niebem.

- Ależ wstawaj, braciszku. Nie ma się co wylegiwać, dzień jeszcze trwa, Słońce całkiem nie zaszło. Uwaga wszyscy! - zwrócił się do swoich uczniów, którzy zaczęli się zbiegać na widok Mistrza z towarzyszem. - Yoh będzie w najbliższym czasie naszym gościem. Zaraz znajdziecie mu wolny namiot i pięciu z was stale będzie dotrzymywać mu towarzystwa. Nie powinien robić nic głupiego - spojrzał na brata - bo martwi się o przyjaciół, ale musicie przyznać, że tak niecodzienny gość zasługuje na szczególne traktowanie. Zaraz ustalimy kto i kiedy dotrzyma mu towarzystwa, przecież biedak nie może się czuć samotny i opuszczony przez przyjaciół na całą wieczność.

Yoh przyglądał się bratu z nienawiścią. Nie spodziewał się wolności, ale przydzielenie mu straży na całą dobę i grożenie jego przyjaciołom było przesadą. Za pierwszym razem zrozumiał aluzję, nie trzeba mu co chwilę przypominać.

Chociaż trzeba przyznać, że trochę się wahał - może jednak warto zrobić coś głupiego? Jego przyjaciele z pewnością sobie poradzą, są silni. A jeśli nie... Czy to powód by cierpieć za nich? Znów? Przecież nie byli dość silni, by pokonać Hao, zmuszali go do bratobójstwa...

Tylko nic głupiego nie może zrobić bez Amidamaru i broni. Chyba.

- Nie kombinuj, Yoh. Sam wiesz, że to głupie. Po prostu się przyzwyczajaj i witaj w nowym domu. Jak chcesz, to możesz brać udział w treningach moich uczniów. Nie zaszkodzi ci... Oczywiście tych, które nie wymagają ducha, skoro go nie masz.

Izumo

- A więc to jest to słynne Izumo? - spytał Ren. - Jakoś mało strzeżone. Wujek by tego tak nie zostawił.

- Asakurowie kiedyś byli jednym z najpotężniejszych rodów - odpowiedział Manta. - Teraz jednak jest niewielu szamanów, jeszcze mniej chce się szkolić, wolą się wtopić w tłum ludzi i zapomnieć o tym wszystkim. Życie szamana jest dziś trudne, łatwo zostać uznanym za wariata i dlatego posiadłość jest raczej pusta, ale nie niestrzeżona. Uważaj, bo Yomei lubi...

Trzask i głuche łupnięcie przerwało wypowiedź Manty. Szybko odwrócił się, ale jedyne co zauważył, to leżącego na ziemi Horo. 

- E... Nic ci nie jest?

- Nie. Tu było coś...

- Akurat - przerwał mu Ren. - Resztki inteligencji ci wypadły i potknąłeś się o nie.

- Nie! To naprawdę...

- Racja, ty nawet resztek nie miałeś.

- Ren!

Tao drgnął, bo w głosie Horo nie brzmiał gniew, którego się spodziewał, a ostrzeżenie. Szybko rozejrzał się, ale zareagować nie zdążył i już po chwili leżał obok przyjaciela.

- To co mówiłeś o tych resztkach inteligencji?

- Chłopaki... To duszki, Yomei je wysyła.

- To dlaczego ciebie nie ruszają?

- Po co? To was sprawdza i to wy jesteście potencjalnym zagrożeniem. Lepiej się ogarnijcie!