4. Przykre niespodzianki

Natalia nie przypuszczała, że będzie aż tyle czekała na Asakurę i zaczynało ją to niepokoić. Jego spotkanie odbywało się w południe i zakładała, że zaraz po nim przybędzie do oazy, tymczasem zbliżał się wieczór, a Hao wciąż nie było. Niedługo będzie musiała wracać do domu, już z pewnością zauważono jej nieobecność, a ta nie powinna się zbytnio przedłużać. Mimo wszystko postanowiła jeszcze chwilę zaczekać. Kilka minut, może pół godziny... Zresztą, uczniowie Asakury byli niedaleko, więc i on sam zapewne wkrótce przybędzie. Chyba...

Lyserg nie wiedział jakim cudem udało mu się tak szybko załatwić lot i przebyć pół świata, na dodatek w taki sposób, że żaden z Wyrzutków nawet nie próbował go zatrzymać. Może jeszcze nie wiedzieli o jego wycieczce, choć w to wątpił. Wszystko można powiedzieć o tej organizacji, ale nie to, że czegoś nie wie o swoich członkach. Byli nieustannie inwigilowani i Diethel czasem sądził, że ktoś co wieczór zdaje Jeanne raport o ilości oddechów, które wziął danego dnia. Musieli wiedzieć, że odszedł i z pewnością domyślali się dlaczego, choć raczej nikt nie wiedział, że Go spotkał. Z całą pewnością nie powinien nawet wiedzieć o Jego obecności.

Odkąd wyszedł z lotniska biegł i łapał stopa modląc się, by dotrzeć do celu jak najszybciej. Przerwę robił tylko po to, by upewnić się, że idzie w dobrym kierunku i rzeczywiście znajdzie tych, których potrzebuje. Jakoś nie przyszło mu do głowy, że u celu może czekać go coś przykrego... A powinno.

Z nadejściem wieczoru zerwał się wiatr. Był zimny i choć początkowo sprawiał pewną przyjemność wszystkim, którzy byli na pustyni, bardzo szybko stał się równie uciążliwy, co wcześniej palące słońce. Może nawet bardziej, bo unoszone wiatrem drobinki piasku wpadały do oczu i nielitościwie kuły spaloną słońcem skórę.

Na szczęście oaza była już niedaleko. Jej zieleń wyróżniała się wśród piasku z daleka i wydawała się niemal nierzeczywista. Była upragnionym celem, w którym powinien na nich czekać mistrz.

A jednak nie czekał, w oazie za to były dwie dziewczyny. Jedną szamani znali z widzenia, o drugiej widzieli trochę więcej: że ma na imię Natalia, jest jakąś księżniczką i od dawna zna Hao. Pewni byli też, że jej pojawienie się zwiastuje ciekawe wydarzenia...

Hao wiedział, że uczniowie z pewnością dotarli już do oazy i czekają tam na niego, jednak nie miał ochoty do nich wracać. Szum ich myśli, który cały czas otaczał go w obozowisku, był nieprzyjemny. Oczywiście, przy tak wielu osobach nie był w stanie rozpoznać myśli konkretnych osób bez skupiania się, ale całkiem wyciszyć ich napływu też nie potrafił. 

Teraz potrzebował ciszy, spokoju. Musiał pomyśleć. Przeanalizować, co się działo w ostatnich dniach, miesiącach... Wiekach. Czuł, że zawalił, ale nie teraz tylko tysiąc lat temu. Nie do końca jeszcze w to wierzył, chciał dowodu swojego błędu. Przecież nie może zawalić całego planu tylko dlatego, że ma przeczucie czegoś nieokreślonego. To absurd, tysiąc lat pracy wzięłoby w łeb, a on może się teraz mylić.

Tylko skąd taki dowód wziąć?

Nad tym myślał od spotkania i jak dotąd nic nie wymyślił. Pozostaje mu chyba tylko powrót do obozu i czekanie na rozwój wydarzeń. Przecież coś musi się stać. Coś, co go natchnie.

Powiedzieć, że w ostatnich dniach jego nastrój był zły, to jakby powiedzieć o dzisiejszym upale na pustyni, że temperatura była trochę wyższa niż w najzimniejszym dniu najzimniejszego miejsca Syberii, dlatego dla pewnej osoby świat miał się wkrótce skończyć...

W oazie najpierw pojawili się uczniowie Hao. Powitali ją uprzejmie, rzucili kilka zaciekawionych spojrzeń Ellen, ale na tym kontakty między nimi się zakończyły. Natalia wciąż siedziała w tym samym miejscu, co przez cały dzień, Ellen spoglądała na nią od czasu do czasu z gniewem, ale nie śmiała nic powiedzieć, natomiast uczniowie Asakury zaczęli rozkładać obóz.

Na szczęście Hao nie kazał czekać na siebie zbyt długo i przybył kilka minut po swoich uczniach. Obecność Natalii odnotował z pewnym zaskoczeniem, którego jednak nie okazał. Przywitał się, przeprosił ją na kilka minut, tłumacząc, że ma sprawę do swoich uczniów.

I miał, niemałą.

- Jak wszyscy wiecie - zaczął - wciąż znajdujemy się na początku długiej drogi. Przed nami wielkie i doniosłe wydarzenia, które rozegrają się w ciągu kilku najbliższych dni. Problem w tym, że niektórzy z was zaczynają we mnie wątpić. Zwątpienia nie toleruję. Jeśli ktoś nie ma w sobie dość odwagi i poświęcenia, by dążyć do celu, to nie jest godzien miejsca w moim Królestwie. Przypominam, że każdy z was przysięgał mi lojalność, tymczasem myślicie o odejściu. Więc proszę, odejdźcie. Kanno, rano ma cię tu nie być. Wszystkich, którzy myśleli dziś o odejściu, również. Nie ma dla was miejsca w Królestwie Szamanów, ale daruję wam życie. 

Przynajmniej na razie...

Kanna tak naprawdę nie myślała o ucieczce. Nigdy z własnej woli nie opuściłaby Asakury. Nawet jej dzisiejsze myśli nie były na poważnie. W końcu to były tylko myśli, takie same jak marzenia po trudnym sprawdzianie i niesprawiedliwej ocenie, by matematyczka wpadła pod samochód. Myśl, nie czyn, nie decyzja, coś ulotnego i tak naprawdę nieistotnego. Myśli same w sobie rzadko cokolwiek znaczą, są podyktowane przez aktualne emocje i znikają wraz z nimi. Tymczasem Kanna właśnie ponosi ich konsekwencje... I nie prosi o wybaczenie. Nie prosi o możliwość pozostania. Nie prosi o nic.

Nie pozwala jej duma? A może pewność, że Asakura się nie zgodzi? Lub zmieni zdanie i ją zabije?

To wie tylko ona, ale nie dzieli się tym z nikim. Nie zdradza tego nawet najbliższym przyjaciółkom przy pożegnaniu.

One zostają. Wierne, żywe, z nadzieją patrzące w przyszłość. Kanna im zazdrości, ale w głębi duszy zawsze wiedziała, że tak się to skończy. Nie potrafi odnaleźć swojego miejsca. Nieważne gdzie i kiedy próbowała, zawsze prędzej czy później coś psuła i to, co uznawała za pewne, znikało.

Teraz czas na zniknięcie mistrza i przyjaciół. Trudno. Nie będzie płakać, nie pokaże, że ją to obchodzi. Przywykła.

Tylko jakiś żal ściska jej serce, dusząca gula rośnie w gardle z każdym krokiem, który oddala ją od oazy. W końcu nie potrafi opanować łez, ale mimo to idzie przed siebie i ani razu nie patrzy wstecz.

Powiedzieć, że Natalia była zdziwiona to mało. Hao nigdy się tak nie zachowywał, nie podejmował tak pochopnych decyzji. Bywał szorstki, bezlitosny i okrutny, ale nie w stosunku do swoich uczniów. Zawsze był w stanie naprawdę dużo im wybaczyć, więc co się teraz zmieniło? Przestraszył ją odprawieniem Kanny i zaczęła martwić się o siebie. Skoro do bliskich tak się odnosił, to jak może potraktować ją?

Dla uspokojenia zaczęła wygładzać białą sukienkę. Cały dzień starała się nie pobrudzić i nie wygnieść ubrania, ale nie do końca jej wyszło. U dołu pojawiło się kilka zagnieceń, była też pewna, że po wstaniu będzie miała szarą plamę na tyłku. W sumie, to i tak lepiej niż zieloną, trawę trudno sprać...

Jakże cieszyła się, że nadchodzący Asakura nie jest w stanie słyszeć jej myśli. Szkolenie z osłony umysłu było jednym z najważniejszych i najbardziej użytecznych w jej życiu. Dzięki niemu Hao nie wie, że wzbudził jej niepokój, nie wie też, jak bardzo irracjonalne są jej myśli w tej chwili. Martwić się sukienką, kiedy życie może być zagrożone... Pokręciła głową nad swoją głupotą.

- Co cię sprowadza? - pytanie Asakury wyrwało ją z zamyślenia. Nie zauważyła kiedy podchodził. Przez chwilę milczała patrząc jak siada.

- Babcia się martwi, że wszystko rozwija się zbyt szybko - zaczęła. Była dumna z siebie. Głos, mimo zdenerwowania nawet jej nie zadrżał, sądziła też, słusznie zresztą, że udało jej się zapanować nad mimiką. Asakura nie miał powodu podejrzewać, że coś ją niepokoi... Lata nauki nie poszyły na marne. - Ma też niepokojące wizje, Dawne Moce są niespokojne i trudno nad nimi zapanować.

- Uważa, że naruszyliśmy równowagę?

- To możliwe.

Hao przez chwilę wpatrywał się w źródło na przeciwko i myślał. Kto jak kto, ale czarownice bardzo ufają swoim wizjom. Nie ma w tym nic dziwnego, w końcu moc, ta prawdziwa, pierwotna, pochodząca od bogów, jest ich częścią. Prawdopodobnie potrafią lepiej i szybciej wyczuć niebezpieczeństwo niż on sam, a pani Harman, babka Natalii, jest w tej chwili jedną  z najsilniejszych czarownic. Jej wizje z pewnością trzeba wziąć pod uwagę, może nawet powinien się z nią spotkać osobiście...

- A ty, Natalio? Jak uważasz?

- Moje zdanie nie ma znaczenia.

- A jednak o nie pytam - Asakura spojrzał jej w oczy - i nie twierdziłbym, że zdanie jednej z ostatnich Harmanów nie ma znaczenia. 

- Nie ma go, bo bez względu na to jakie nazwisko noszę i czyją wnuczką jestem, po Grecji nie zajmę żadnego stanowiska wśród czarownic, zawsze już będę na marginesie. Ale uważam, że równowaga została naruszona, choć nie teraz. Naruszono ją tysiąc lat temu, kiedy przeprowadziliście pierwszy atak na Króla Duchów. Osłabiając jego moc i zdolności daliście możliwość rozwinięcia siły... -wykonała nieokreślony ruch ręką w myślach szukając odpowiedniego określenia - temu drugiemu. On teraz jest silniejszy, a Król Duchów stał się tylko marionetką, niezdolną obronić nawet siebie a co dopiero świat i równowagę...

Powiedziała to. Naprawdę to powiedziała. Aż nie mogła uwierzyć w swoją głupotę. Równie dobrze mogłaby wprost nazwać Asakurę idiotą, który celowo niszczy świat prze Króla...

- Też zaczynam się tego obawiać.

Przez chwilę myślała, że się przesłyszała. Spojrzała na Asakurę, ale ten znów wpatrywał się w źródło. Słońce już prawie zaszło, ale ostatnie czerwone promienie oświetlały jego sylwetkę, nadając jej upiorną barwę.

Milczał przez chwilę, ale w końcu zdecydował się podjąć rozmowę.

- Myślę jednak, że nie przyszłaś tylko po to, by porozmawiać o równowadze.

- Faktycznie... Chodzi o... twojego brata.

- Yoh? Cóż on w sobie ma, że budzi zainteresowanie czarownic?

- Kawałek twojej duszy. Na dodatek w tej chwili jest w...

Przerwało jej nagłe poruszenie wśród uczniów Hao. Niektórzy coś krzyczeli, inni chwytali za broń... Natalia patrzyła na to ze zdumieniem, tym większym, że Hao uśmiechnął się złośliwie.

- Wygląda na to, że mamy gościa - podniósł się, otrzepał spodnie i podał rękę Natalii. - Pozwolisz? Myślę, że to cię zainteresuje.

Z tym nie zamierzała się kłócić. Jeśli Asakura twierdził, że coś ją zainteresuje, to z pewnością tak będzie. 

Uczniowie Hao otaczali kręgiem klęczącego chłopaka. Rozstąpili się, by przepuścić Hao i jego towarzyszkę, po czym krąg znów się zamknął. Ilość potencjalnie niebezpiecznych narzędzi wycelowanych w klęczącego była zatrważająca, ale mimo to nie dobył broni. Cóż, to i tak nie miało sensu.

Sensu nie miało też to, że patrzył na Hao Asakurę, czyli znienawidzonego szaman, który powinien nie żyć. W końcu sam widział jego śmierć!

- Lyserg, co cię sprowadza? - głos Hao zabrzmiał niemal serdecznie, jakby wiatał dawno niewidzianego przyjaciela.

Diethel przez chwilę wpatrywał się w niego nie wiedząc, co powiedzieć. Asakura był zły, a żar w piersi Lyserga, ten, który utożsamiał z pragnieniem zemsty, na nowo  się rozpalił.

Z drugiej strony był Yoh. To dla niego tu przyszedł. Liczył wprawdzie na pomoc ze strony uczniów Hao, a nie jego samego, ale skoro tak... Nie miał wyjścia. Musiał prosić o pomoc swojego wroga. Może to i lepiej, skoro Hao został zbity a mimo to żyje, jak w jakimś filmie w stylu "zabili go i uciekł". Widocznie jest silniejszy niż się spodziewali. Siła będzie potrzebna, a zemsta może poczekać.

- Yoh jest uwięziony w siedzibie Wyrzutków. Sam tam przyszedł.

Kawałki łamigłówki właśnie wskoczyły na swoje miejsce. Hao przez chwilę zastanawiał się jeszcze nad prawdopodobieństwem takiego rozwiązania, ale miał przy sobie kogoś, kto prawdopodobnie potrafił wszystko wyjaśnić. 

Szybko odwrócił się do Natalii, odruchowo mocniej ściskając jej dłoń.

- To chciałaś powiedzieć? Że Yoh jest u Wyrzutków? Marco, skoro nie mógł się ze mną skontaktować bezpośrednio, przekazał informacje demonowi, a on miał ją przekazać mnie... I nie zrobił tego. Stąd Marco pytał mnie dziś, co zrobić z Yoh... Zakładał, że wiem, gdzie jest...

Natalia nie musiała odpowiadać. Hao już wiedział.

Jest i rozdział. Za tydzień wybieram się do Poznania na Pyrkon, więc kolejny będzie najprędzej za dwa tygodnie ;)