2. Wątpliwości

Trzy tygodnie ciszy i spokoju. Tyle to trwało, nim w progu domu Yoh stanął Ren. Był pierwszym z przyjaciół, który go odwiedził, wcześniej nawet Manta nie przychodził. Nie dzwonił, nie dał znaku życia. Inni zresztą też nie. Nawet Anna była dziwnie milcząca. Spędzała dnie przed telewizorem w salonie, oglądając telenowele i nie myśląc o niczym. Życie uciekło ze wszystkich, a Yoh nawet się temu nie dziwił. 

A teraz był tu Tao. Patrzył na Asakurę, jakby chciał go przesunąć wzrokiem, zirytowany, że nie został jeszcze zaproszony. Cały Ren, jednak wydawał się jakoś nie na miejscu, zatruwając swoją obecnością grobowy spokój domu.

- Może byłbyś łaskaw się ruszyć, Asakura? Zaraz będą tu Manta i Ryu, a ja bym chętnie usiadł. Nie jestem zmęczony czy coś, ale średnio mi się widzi sterczenie na słońcu. No! Bo sam cię przesunę!

Asakura odszedł w głąb domu, dając znak przyjacielowi, by poszedł za nim. Nie pytał, po co przyleciał z Chin, jakoś go to nie interesowało. Nic go nie interesowało.

Usiadł przy stole i zapatrzył się w ścianę. Ostatnio spędzał tak dużo czasu. Raz doszedł nawet do wniosku, że trzeba ją odmalować, tyle plam się uzbierało. Z wnioskiem jednak nic nie zrobił. Po co? Nie chciało mu się. Przecież to nie miało sensu. Reagowanie na wejście przyjaciół też nie. Ani na to, że siadają przy stole i zasłaniają mu ścianę. Wpatrzył się w stół. Rysy na nim też już znał na pamięć.

- Słuchajcie... - zaczął Ryu - bo tak sobie myślałem... Czy czasem nie poszło nam za łatwo? Z... Z tym wszystkim?

- Mówisz o pozbyciu się Hao? - spytała Anna.

- No... Tak. Bo wiecie, on był potężny.

- Co ty powiesz?

- Pamiętacie, jak kiedyś sprawdzaliśmy na dzwonkach kto jaki ma poziom furyoku? - wtrącił się Manta. Jakoś nie uważał, że pozwolenie na tłumaczenie wszystkiego Ryu jest dobrym pomysłem. -  Okazało się wtedy, że Hao ma więcej niż wy wszyscy razem wzięci. A... - niepewnie zerknął w stronę Yoh - to, co wydarzyło się w lesie, potem cała ta walka i w ogóle... To nadwyrężyło wasze zasoby, prawda? I to dość znacząco. Natomiast Hao walczył z właściwie nienaruszonym poziomem, do tego dobrał się do zasobów Króla Duchów. Nawet przy pomocy całego Dobie chyba nie mieliście odpowiedniego poziomu. Umiejętności, przepraszam, że to mówię, też nie. On miał kilka żyć, żeby nauczyć się wielu rzeczy i nie bez powodu nazywają go "Wielkim". Naprawdę sądzicie, że to koniec? Że umarł?

- Widać nasza strategia wystarczyła. Jak mnie wezwałeś z Chin "bo problem", to myślałem, że chodzi o coś poważnego.

- Jasne, Ren. Strategia: weź miecz i machnij brata na pół. Świetna strategia, nie ma co. Nie sądzicie, że on mógł to zaplanować?

Manta był mądry. Często wiedział więcej niż jego przyjaciele. Nie było to nic nadzwyczajnego, bo niewiele się uczyli, nie potrafili też wszystkiego tak dobrze analizować jak on. Prawdę mówiąc, nawet im się nie chciało. Mimo to jego pomysł wydawał im się niepoważny. Przecież byli tam. Kilka metrów od Hao i Yoh. Widzieli, co się stało, widzieli wszystkie najdrobniejsze szczegóły. Nikt nie mógł uwierzyć, że Asakura zaplanował własną śmierć.

A jednak, coś w tym mogło być, choć przyznać to miał odwagę tylko Ryu.

- Wiesz, jak tak cię słucham, mały przyjacielu, to coraz bardziej jestem przekonany o tym, że tak jest. I...

Przerwał mu Yoh. Nie słowem, bo od początku rozmowy się nie odezwał. Po prostu wstał i wyszedł, budząc niemałe zdziwienie przyjaciół. Początkowo chcieli iść za nim, ale coś im podpowiadało, że to nie jest dobry pomysł.

Yoh nie odszedł daleko, bo tylko do ogrodu. Wystarczyło, by nie słyszeć rozmowy w salonie. Nie sądził, że kilka wypowiedzi przyjaciół aż tak go poruszy. Chociaż może nie chodziło o wypowiedzi, a ich ton. Tak obojętny, jakby rozmawiali o... Sam nie wiedział o czym, bo rozmowy o pogodzie bywały bardziej emocjonujące. Pewnie, martwili się, bali. Yoh to słyszał w ich głosach, ale mimo wszystko byli daleko bardziej obojętni niż on potrafił. Zazdrościł im.
- Yoh? - Amidamaru zmaterializował się przy swoim szamanie. Jako jedyny mniej więcej wiedział, co działo się w jego głowie i zdecydowanie nie chciał go zostawiać samego.
- Wszystko w porządku, Amidamaru. Po prostu nie chcę tam być, słuchać, uczestniczyć w rozważaniach.
- Ale to może być ważne. Wiesz o tym, prawda?
- Jasne. - Yoh próbował się uśmiechnąć, jednak bez skutku. - Z pewnością, ale czy nie mogą po prostu porozmawiać i ustalić, co jest możliwe a co nie? Beze mnie?
- Myślę... - Nie, nie mógł powiedzieć Yoh, że koniecznie musi tam być, bo potrafi odpowiedzieć na kluczowe pytane: czy trafił? Yoh nie spał, jadł mało i był strasznie apatyczny. Wyglądał tak źle, że nawet Anna nieczego od niego nie oczekiwała. To chyba najlepszy dowód, że trafił. Innego wyjaśnienia nie ma. - Myślę, że mogę ci później przekazać, co ustalili.
- Dziękuję, Amidamaru. - Yoh w końcu się uśmiechnął, ale ten uśmiech był tylko marną imitacją dawnego.
Gdyby jego Duch Stróż wiedział, co naprawdę kłębiło się w głowie szamana, nigdy nie zostawiłby go samego.

Dobie Village wyglądało jak wyjęte z filmu katastroficznego. Puste, ciche miasto, po którym hulał jedynie wiatr i rozrzucone przedmioty osobiste. Gdzieniegdzie na pisaku i ścianach widniały jeszcze ślady krwi tych, którzy walczyli w obronie Dobie i Króla Duchów lub przeciw niemu. Nie brakowało też śladów pożarów, rozbitych szyb i otwartych sklepów, jakby ktoś jeszcze miał do nich przyjść. Plemię Patch ograniczyło sprzątanie do usunięcia ciał poległych, których było niespodziewanie dużo. Kiedyś będą musieli uprzątnąć resztę bałaganu, jednak nim to nastąpi z pewnością minie dużo czasu. Nic nie wskazywało na to, by Turniej miał zostać wznowiony. Ani teraz, ani kiedykolwiek.
Dobie nie było jednak całkiem opustoszałe. Główną aleją szedł mężczyzna w sile wieku. Ubranie, bardzo eleganckie i niepasujące ani do miasta, ani do okoliczności, leżało na nim perfekcyjnie, skórzana teczka lśniła w słońcu. Idealny wizerunek burzyły tylko czarne włosy - trochę za długie i najwyraźniej przeszkadzające mężczyźnie, bo bez przerwy je poprawiał. Mruczał wtedy pod nosem coś, co brzmiało jak "brak czasu, przeklęci fryzjerzy", ale tego nie mógł nikt podsłuchać.
W końcu dotarł na miejsce - do sali, w której przebywały resztki plemienia Patch. Pchnął drzwi i nieproszony wszedł do środka.
- Witaj, Goldvo - zawołał od progu, za nic mając dobre maniery. Kilku szamanów próbowało mu zastąpić drogę, jednak wódz ich powstrzymał.
- Ty. Czego tu chcesz?
- Zwiedzam. Niedawno miało tu miejsce wiekopomne wydarzenie! - rozejrzał się za czymś, na czym mógłby usiąść. Wolnego krzesła nie było, więc postawił teczkę na stole i sam się o niego oparł. - Czy Król Duchów już coś postanowił? Czy może termin przydatności mu się skończył i zaniemówił na wieki?
- Król Duchów to nasza sprawa, a ty powinieneś się trzymać od niego z dala. Nawet myśleć o nim nie powinieneś. A co do wiekopomnych wydarzeń... Czyżbyś stracił swojego człowieka? Asakura, biedny, już nie żyje.
- Asakura? To tylko pionek. Jeden z wielu. Mogłem go poświęcić, skoro mam inne, ważniejsze, lepsze... Również wśród tej grupki waszego Yoh. Myślisz, że jego przyjaciele, to naprawdę przyjaciele? Skąd! Sam Yoh też... No, nieważne. Będę się zbierał. Chciałem się tylko nacieszyć tym obrazem katastrofy. Dobie nigdy nie było równie piękne, nawet po pojedynku Asakurów sprzed kilku wieków...
- Demonie...
Już go nie było. Znikł, wyparował, szybciej niż się pojawił. Zostawił tylko teczkę i mały przedmiot, przyklejony do spodu stołu. Członkowie plemienia przeszukają za chwilę teczkę i znajdą w niej kilka niebezpiecznych przedmiotów. Uznają, że to je chciał zostawić demon i nie będą szukać niczego innego.
Mały przedmiot pod stołem zaczyna już działać, ale z tego zdają sobie sprawę tylko cztery osoby. Nim zostanie odkryty może być za późno. Chyba że któraś z tych czterech osób zdradzi, ale to przecież niemożliwe. Wszyscy mają swój cel: ratowanie świata, choć każdy na swój sposób.
A co stało się z demonem, po tym, gdy zniknął? Dostał interesującego smsa.

Był już późny wieczór, kiedy szamani w domu Asakurów skończyli się naradzać. Nie doszli do niczego konstruktywnego, tyle tylko, że Hao może żyć, ale równie dobrze może nie żyć. Kilka godzin w zasadzie zmarnowanych. Manta był z tego powodu zły, w końcu praktycznie uciekł z domu, by porozmawiać z przyjaciółmi. Ojciec się wścieknie, jeśli odkryje, że znikł. Już i tak jest uziemiony po kilkumiesięcznej wyprawie do Dobie. Tak całkiem, bo nawet telefon i internet mu zabrano, żeby "nie kontaktował się z tym złym towarzystwem, przez które niszczy sobie życie". Tak, dzięki, tato, ale gdyby nie to towarzystwo, to już dawno nie miałby co niszczyć, bo jego życie skończyłoby się...
Mały szaman postanowił pożegnać się z Yoh, wyjaśnić, dlaczego nie daje znaku życia i uciekać do domu. Może zdąży wrócić przed ojcem.
Wyszedł do ogrodu, ale jedyne co tam zastał, to za wysoka trawa. Najwyraźniej nikt jej nie kosił odkąd wyjechali. W domu chyba też nie sprzątano, sądząc po ilości kurzu.
Przeszedł się po korytarzach nawołując Yoh, ale młody Asakura nie dawał znaku życia. W końcu zrezygnowany Manta zapytał o niego Amidamaru. Duch jednak nie potrafił odpowiedzieć, bo w międzyczasie, nie wiadomo kiedy dokładnie, przestał nawet wyczuwać obecność swojego szamana.
Yoh Asakura zniknął.